“Yürü bre Hızır Paşa
Senin de çarkın kırılır
Güvendiğin padişahın
O da bir gün devrilir” (Pir Sultan Abdal)
Geçtiğimiz günlerde, Alevi kurumlarının temsilcilerinin yaptığı çağrı üzerine yoğun yağmur altında yüzlerce Alevi, 3. köprünün temelinin atıldığı yerde bir protesto etkinliğinde buluştu. Gezi direnişinin başladığı günlere denk gelen etkinlik Alevilerin Gezi Parkı direnişine desteklerini de ifade ediyordu. Oradan ayrılan Aleviler Gezi Parkı’na gelerek orada lokma dağıtıp, semah döndüler. Tüm Alevi kurumları, cemevleri bir şekliyle Gezi Parkı direnişini Alevilerin direnişi olarak sahiplendiler.
Görünen o ki; Gezi direnişi tüm sorunlu kesimlerin kendilerini ifade etmelerinin bir aracı oldu. Aleviler, özellikle Yavuz Sultan Selim köprüsü şahsında protestolarını dile getirdiler. Kürtler demokrasi sürecini doğru okunmasını, ‘laikler’ günlük hayatlarına müdahalenin yapılmaması için tavırlarını Gezi’de dile getirdiler. Ama kuşkusuz tüm bunların ötesinde Gezi direnişinin, çevreci bir bakışla hayat bulmuş olması, dünya için en büyük sürprizdi. Çünkü bu ülkede nice ormanlar yakıldı. Dersim doğası karış karış talan edildi. Kutsal Munzur’a setler çekildi. Kimse duymadı! Hatta Yavuz Sultan Selim Köprüsü için yüz binlerce ağaç kesilecek olması kimsenin dikkatini çekmedi. Kürdistan’ın birçok yerinde kimyasal gazlar kullanılarak insanlar ve doğa katledildi. Tonlarca bomba bu coğrafyada taş üstüne taş bırakmadı. Köyler alev alev yandı. İnsanlar evsiz ve yurtsuz bırakıldılar. Vicdan, Gezi Parkı’ndaki gibi olamadı. Kürtler, Alevisi, Sünnisi, Êzidîsi, Süryanisi ve orada yaşayan diğer milletlerden insanlarıyla bu ateşin içinde harlandılar.
Ve o ateş ki İstanbul’un göbeğine kadar uzandı. Çınarlar yıkılmaya başlayınca toprağın ruhu kendisini buldu. Ve Gezi’de gencecik çocuklar direnişi aynı Dersim’dekiler gibi, Diyarbakır’dakiler gibi, Hakkari’dekiler gibi göğüslemekten başka çarelerinin olmadığını anladı. Kürdün bildiğini yıllardır çektiğini, Türk anladı, Çerkes anladı, sağcı anladı, solcu anladı. İşte biz Kürt Alevileri Kürdistan’daki alevlerle Kürt olarak yandık. Gezi’de Kürt Alevileri hem Alevi olarak hem Kürt olarak yangının içinde kendini buldu. Aynı ateşi, yangını hissetti. Ne tek başına Kürt olmak, ne tek başına Alevi olmak, ne tek başına solcu olmak kurtuluşu yakınlaştırmamaktadır. Kürt’ün, Türk’ü TOMO’nun hışmından kurtarmak için Taksim Meydanı’nda uzattığı elin birleştiği yer gibidir Aleviliğimiz. Alevilik, Gezi Parkı’nda üç ağaçtır. Her zaman ve herkes için.
Demokratik dönüşüm ve çözümün tüm kesimler için ne kadar gerekli, zorunlu olduğunun somut bir göstergesidir Gezi Parkı. Kürtlerin onlarca yıldır uğruna mücadele ettikleri ve öğrendikleri, birlikte yaşayabilme kültürünün nasıl hayat bulduğunun da resmidir. Bu resim büyük bir demokrasi kültürünü barındırmaktadır. Demokratik dönüşümün ısrarlı bir direniş, karşındakini anlama kültürü ve onun elinden tutabilme kültürü olduğunu Gezi’deki tüm kesimlere yan yana durmasıyla göstermiştir. Onun içindir ki; Gezi Parkı direnişçileri, demokrasiyi anlamayanların, kendince yorumlayanların, menfaatlerini örgütleyenlerin, kendisi için sadece “demokrasi” isteyenlerin şiddetli saldırılarına maruz kalmıştır.
Gezi’deki yaşam biçimi Alevi ütopyasının bir resmidir. Birlikte üretmek ve paylaşmak, yaşamı ortaklaştırmak temel prensiptir. Onun için Alevi ütopyasına düşman olanların bu direnişe saldırması, sosyal dayanışmanın birlikte yaşamanın karşısında bireyci bencil bir hayat örgütlemek isteyenlerin Gezi’ye saldırması anlaşılırdır. Çünkü, Gezi direnişi insani bir duruştur. Tüm olumsuzluklarıyla, tüm yanlışlıklarıyla ve yanlış adamların da kendi doğrularıyla orada olmasıyla paylaşımcı bir direniş örneğidir, yaşam biçimidir. Alevicedir.
Pirimiz Seyit Rıza’nın hürmetine…
