Referandumda ‘birlik’ cephesi gibi ortaya çıkan hayırcı cephenin gerecek kimliği, Türk devletinin Şengal ve Rojava’ya saldırısıyla daha da netleşti.
Kürt Özgürlük Hareketini ve müttefiklerini tecrit edip ezmeyi hedef alan Erdoğan-Ergenekon, Genelkurmay, MHP ittifakına CHP’nin ulusalcı kanadı da
katıldı.
Buda gösterdi ki, ‘’Hayır’’ kampanyasına katılan kesimlerin yüzde otuzu demokrasi, çoğulculuk, birlikte yaşama kültürü ve eşitlik ilkelerinden çok uzak, sadece tekçi ve Irkçı devletin Bekası için ‘’Hayır’’ demişlerdir.
Bu karşı çıkışın Türkiye’ye huzur ve sükûnet getirmeyeceği gibi, ‘’Hayır’ın çıkması halinde de Kürdler, azınlıklar, demokrasi güçleri için değişen bir şey olmayacaktı.
Referandum öncesi ve Referandum sürecinde CHP ve MHP’nin devletçi kesimi Erdoğan’ın elde edeceği güçle ilerde kendilerini de tasfiye edeceğinin korkusuyla, geçici bir süre, tek adam hakimiyetine karşı hareket edenlerin safında yer almış oldular.
Türk devletinin Şengal ve Rojava saldırısı, Referandum sürecinde flu hale gelen safları tekrar netleştirdi. Kürd düşmanlığı üzerinde oluşturulan EVET cephesi, Referandumdan sonra hedefindeki toplumsal kesimlerin bir şematiğini vermiş bulunuyor.
7 Haziran’dan sonra başlatılan, sadce kürd özgürlük hareketini hedef alan politika, Referandum süreciyle Seküler İslamı, “laik yaşam tarzı’nı benimseyenleri, Alevileri,Demokratları, Liberalleri, Hırıstiyan ve diğer inanç azınlıklarını da hedef alacak şekilde genişletildi.
Bu politika her ne kadar faşist terörün habercisi olarak toplumu polarize ediyorsa da, öte yandan da toplumun dinamiklerini bir araya getirmeye vesile oluyor da diyebiliriz.
Örneğin bu güne kadar Kürd özgürlük hareketi ile aralarına bir mesafe koyan Aleviler, Seküler İslamcılar, laik yaşam tarzını benimseyenler, Demokrat ve gerçek sosyal demokrat muhalefet arayışı içinde olanlar, Liberaller ve diğerleri, önümüzdeki mücadele sürecinde Kürd özgürlük hareketiyle daha yakın ilişki içinde olma, hatta Kürt hareketiyle daha yakın mücadele ittifakı geliştireme mecburiyeti ile karşı karşıyalar. Bu Türkiye’nin bütün demokrasi güçleri için bir ölüm kalım meselesi. Ya faşizmin ortak cephesine karşı demokrasi güçlerinin ortak cephesi yaratılacak, yada faşizmin işkence ve katliam tezgahlarına teslim olunacak. Üçüncü bir yol yok!
Gerçek anlamda sosyal demokrat bir muhalefetin Embriyon hali olan bu gelişmenin canlanması ve ele ayağa kavuşması izlenecek politika ile yakından ilişkilidir.
Fakat geçmişten gelen önyargı ve şartlanmalar sonucu bu çevrelerin bu yeni konumlanışı bilinç düzeyinde kavradıkları söylenemez. Bunun için nasıl bir politika izlenecek sorusu önem kazanıyor. Eğer geleneksel ‘’Birlik’’ ve bir araya gelme politikasıyla bu yeni duruma yaklaşılırsa, oluşturulacak ‘’Birliklerin’’ sonuç alıcı olmayacağını belirtmekte yarar var.
Kürt Hareketi, Aleviler, sol-sosyalist- Demokrat, Seküler İslam, Liberal ve Laikçilerden oluşan Gezi ruhunun Şengal ve Rojava saldırısına karşı dirilmesi halinde, Türkiye’de halkların bir arada yaşama zemini tekrardan inşa edilebileceği gibi, tekçi, Irkçı Türk İslamcı faşist diktatörlüğe karşı birleşik demokrasi cephesini yaratmanın ilk adımı da atılmış olacaktır.
Bunun için gerek Kürt Özgürlük Hareketi, gerek Gezi’nin kalıntısı diyebileceğimiz, laik, Alevi, demokrat ve radikal kesimler, Türkiye’de sosyalizm adına bazı yapıların sunduğu ‘olanakların’ marjinalliğini kavrarlarsa, ister bilerek, ister bilmeyerek bu yapıların toplumsal birliğin önüne ördüğü duvarları yıkarak, Demokrasi, çoğulcu ve çeşitlilikten yana olan toplumun bütün kesimlerini bir platformda bir araya getirebilirler.
Bu aynı zamanda sosyalist örgütlerin sosyalizm adına bugüne kadar işlemiş oldukları olumsuzlukları olumluluğa çevirmenin de bir yöntemi olur.
HDP’nin Türkiye Partisi olma esprisinden kaynaklı, HDP içinde grup temsiliyetine dayanan temsil edilme yöntemine son verip; birey hukukunu geçerli kılmak koşuluyla, örgütlerin ancak eşit haklı bireyler üzerinden, eşit haklı bireyler aracılığıyla kurum içinde yer alma yöntemiyle toplumsal muhalefetin temeli atılabilir.
HDP, Türkiye solu, sosyalistleri, sosyal demokratları ve liberalleri bunu yapmadığı takdirde ne politik, ne de örgütsel olarak bir gelişme gösteremezler.
Benzer şekilde Hayır hareketi ile ortaya çıkan toplumsal muhalefet de toplumun sürüklendiği faşist diktatörlük sürecinde faşist diktatörlük güçlerine karşı etkili bir muhalefet gücü olamayacaktır.
Çoğulcu demokrasinin topluma hakim kılma mücadelesi veren bir toplum gerçekliği değil , var olan anti demokratik Hukuk sisteminin tanıdığı hakların zapt edilmesine karşı sessiz kalan toplumsal bir gerçeklik söz konusu.
Mücadele biçimleri bakımından Referandum öncesinin biçimleri fazla etkili olmayacağı orta da. Bunun bir dizi sebebi var. Yöntem ve amaç dışında, şu anda faşist bir cephenin milliter ve para milliter gücüleriyle karşı karşıya toplum.
Yarın bir Mayıs belki son 1 Mayıs kutlaması olacaktır. Bu 1 Mayıs, faşist diktatörlük cephesine karşı yeni mücadele biçimlerinin geliştirmenin ilk adımı olabilir. Uzun soluklu ve uzun vade de toparlayıcı, gerektiğinde hızla yayılacak bir ateş için köz işlevi görebilir 1 Mayıs.
Uzun vadeli ve sürekliliği olan sivil direniş ve itaatsizlik biçimleri toplumun başlıca mücadele silahı olmalı. Ancak bu şekilde faşist cephe geriletile bilinir ve demokrasi güçleri yeni mevziler kazanarak toplumla buluşabilir.
Gün herkesin kendi havuzunda yüzme günü değil! Gün, kim kimi ne kadar kirli görürse görsün, ortak bir havuzda yüzme günüdür.
Ancak bu şekilde hukuk ve yasa mücadelesi içinde, hızla dönüşerek alternatif (her kimlikten, her inançtan ve her aidiyetten insanların kendisini içinde bulacağı) demokratik bir ulusun tohumları atılabilir; onun üzerinde de Demokratik bir Devlet, bir Cumhuriyet kurulabilir.
Unutulmamalı ki, demokrasi hakların, özgürlüklerin ve Adaletin dağıtıldığı bir dağıtım evi değildir. Demokrasi, toplumun her kesiminin kendisini ifade ettiği, yönetim ve karar mekanizmalarında söz sahibi olduğu, yerinde yönetim kurumlarında temsiliyetini bulduğu toplumsal bir uzlaşı platformudur.
01.05.2017