Sincan Cezaevi’nden tahliye olan Gülbeyaz Karaer, açlık grevindeki Nuriye Gülmen’in durumunu anlattı. Karaer, Gülmen’in, eylemini sonlandırma taleplerine tepki gösterdiğini dile getirerek, “‘Açlık grevini bırak’ söylemi bana güç vermiyor, bu söylem karşı tarafa güç veriyor. Sonu ölüm de olsa bırakmayacağım” dediğini aktardı.
“İşimizi geri istiyoruz” talebiyle 139 gündür açlık grevini sürdüren akademisyen Nuriye Gülmen ve öğretmen Semih Özakça, 23 Mayıs’tan bu yana Sincan F Tipi Cezaevi’nde tutuluyor. Gülmen ve Özakça’nın sağlık durumu kötüye giderken, Sincan’dan tahliye olan Gülbeyaz Karaer, Gülmen’in taleplerini aktardı.
Sincan F Tipi Cezaevi’nde 2001’deki açlık grevinde yitirdiği kardeşi Uğur Türkmen’i mezarı başında andığı sırada sol yumruğunu kaldırdığı için 27 Ocak 2017 tarihinde tutuklanan ve 7 Temmuz günü, Sincan’dan tahliye edilen Karaer, Gülmen’in Sincan’da yaşadıklarını anlattı.
‘SİNCAN NURİYE İÇİN UYGUN DEĞİL’
Bulundukları koğuşun ağırlaştırılmış müebbet cezası alan tutuklular için yapılan bir hücre olduğunu dile getiren Karaer, “Biz üç kişi kalıyorduk; ama koğuşlarımız ayrıydı. Nuriye, geldikten sonra hücre kapıları açıldı ve bu sayede Nuriye’nin yanında kalıyorduk. Ona bakıyorduk, çünkü bakıma ihtiyacı vardı” dedi. Olağanüstü Hal (OHAL) ile beraber cezaevine birçok tutuklu getirildiğini ve bundan kaynaklı 7 kişilik koğuşlarda 10 ila 15 kişinin kaldığını aktaran Karaer, “Sincan Cezaevi, normal şartlarda sağlıklı insanlar için bile uygun değildir. Cezaevi açlık grevine giren Nuriye için hiçbir şekilde uygun değildir. Hücrelerde bulunan tuvaletleri dahi mutfak olarak kullanılıyor. Bizler ve Nuriye bu hücrelerde kalıyorduk” diye konuştu.
‘NURİYE’NİN TEK TALEBİ İŞİYDİ’
Gülmen’in cezaevine geldiği ilk günlerde sağlık durumunun çok da kötü olmadığını kendisi ile ilgilendiğini ve refakatçisi olduğunu söyleyen Karaer, “Nuriye ilk geldiğinde iyiydi, havalandırmaya çıkıyordu konuşabiliyordu. Ama ilerleyen günlerden sonra Nuriye çok fazla yürüyemiyordu. Avukat görüşüne tekerlekli sandalye ile gidiyordu. Nuriye’nin kas ağrıları vardı sloganı hep ‘İşimizi geri istiyoruz’ oldu. Tekerlekli sandalyeye alındıktan sonra her gün doktor gelip Nuriye’nin tedavi olmasını istiyordu. Nuriye bu tedaviyi kabul etmiyordu ve sadece ‘Ben işimi geri istiyorum. Kendi isteğimle açlık grevine başladım. Tedaviyi kabul etmiyorum. ‘Türkiye Tabipler Odası’nın tarafsız bir doktor heyeti var eğer onlar bakarsa tedavi olurum’ diyordu” sözleriyle Gülmen’in durumunu özetledi.
GÜLMEN: GELECEĞE UMUTLA BAKIYORUM
Tarsus Kampüs Cezaevi’nin açılmasından sonra yaklaşık 15 kadın tutuklunun oraya sevk edilmesi ardından yerlerinin değiştirildiğini kaydeden Karaer, şunları söyledi: “Bizi J-4 koğuşuna aldılar. Bu koğuşun durumu kaldığımız hücreye göre iyiydi. J-4 koğuşunda Nuriye’nin durumu çok iyi değildi. Ben de Nuriye’ye iş yaptırmıyordum; ama Nuriye iş yapmaya çalışıyordu. Nuriye, ‘Abla bırak kendi işimi kendim yapayım yarın öbür gün seni de alırlar yanımdan. Ben burada tek de kalsam abla bu mücadeleyi sürdüreceğim. Benim inancım ve coşkum yerinde geleceğe umutla bakıyorum ve zafer bizim olacak’ diyordu”
GÜLMEN: SONU ÖLÜMDE OLSA BIRAKMAYACAĞIM
Gülmen ile gün içerisinde yaptıkları sohbetlerde sürekli Türkiye’deki gündeme ve açlık grevi ile başlayan mücadeleyi ele aldıklarını ve Gülmen’in kendisine sürekli olarak “Abla ben işim geri iade edilene kadar bu açlık grevini sürdüreceğim. Sonu ne olursa olsun ”dediğini söyledi. Gülmen’i görmeye gelen vekillerin ve gönderilen mektuplarda sürekli açlık grevini sonlandırması çağrılarının yer aldığını kaydeden Karaer, Gülmen’in eylemini sonlandırma taleplerine tepki gösterdiğini dile getirerek, “ Ben işimi alamadıktan sonra neden açlık grevini bitireyim. Bana açlık grevini bırak dediklerinde bu söylem bana güç vermiyor, bu söylem karşı tarafa güç veriyor. Bana açlık grevini bitir demeleri yerine devlet ile bu meselenin çözülmesi için çözüm arasalar daha iyi olur. Ben haklı bir talep için girdim, bu yola sonunu da bildiğim için bırakmayacağım.Sonu ölüm de olsa bırakmayacağım” dediğini aktardı.
‘NURİYE İLE KARDEŞİMİ YAŞADIM’
Kardeşini açlık grevinde kaybetmenin ardından Gülmen ile ilgilenmenin kendisine farklı duygular hissettirdiğini anlatan Karaer, “Kardeşim ‘F Tipi cezaevleri kapatılsın’ diye de açlık grevini Sincan’da başlatmıştı. Yani Sincan’da ayrı bir hava vardı. Sanki kardeşim ile aynı havayı soluyordu. Ben açlık grevine giren kardeşimin refakatçisiydim. Uğur, Mersin’de kollarımda hayatını kaybetti. Nuriye ile beraber kardeşimi yeniden yaşadım. Ben dışarıda kardeşim Uğur’a bakarken içeride Nuriye’ye baktım” dedi.
‘YÜREĞİM İÇERDE KALDI’
Cezaevinden ev hapsi şartı ile dışarı çıktığını ve tahliye haberinin kendisine ulaştıktan sonra hiçbir şekilde sevinmediğini hatta üzüldüğünü dile getiren Karaer, “Ben çıkarken Nuriye bana, ‘benim yüreğimi dışarı taşı’ diyordu ben de Nuriye’ye, ‘ben senin yüreğini dışarı taşıyacağı; ama benim yüreğim içerİde kalacak’ demiştim. Benim tahliye olduğumu söylediklerinde ben hiç sevinmedim, çünkü Nuriye içerde kalacaktı” dedi.
‘SESLERİNİ DUYUN’
Son olarak cezaevinden dışarı çıktıktan sonra Gülmen ve Özakça için 5 günlük açlık grevine girdiğini belirten ve bu eylem boyunca bir çok kişinin destek verdiğini dile getiren Karaer, “Nuriye harika bir insandı. Şunu söylemek istiyorum bu olayı dünya duydu. Artık ülkemizdeki yetkililer de duysun. Açlık grevine giren Nuriye ve Semih ölmesin. Onların talepleri çok değil, işlerine geri iade edilmeleri gerekiyor. Kocaman yürekli olan Nuriye’yi kaybetmek istemiyorum ben” dedi.
Ergin Çağlar -dihaber