Hayatımızda sadece 5 dakika elektrik kesintisi yaşasak hayat durmuş gibi hissediyoruz. Halbuki o eskiden yanan gaz lambasının, onun kısık ışığının mutluluğunu, huzurunu hiç düşünemiyoruz. Eski birlik beraberlikleri (nerde o eskiler diye hep dillendirdiğimiz), komşu ilişkilerini, yardımlaşmayı hep düşünüyoruz ama geri getirmek için çaba sarfetmiyoruz.
Evde, ailesiyle birlikte zaman geçiren çocukların yerini şimdi televizyon, telefon ve bilgisayar karşısında geçiren çocuklar alıyor.
İşin ilginç yanı ise çocuklarıyla ilgilenip onlara vakit harcayan ailelerin yerini, onları küçük yaşta bu teknolojinin içine sürükleyen aileler alıyor.
Gelişen çağ ile birlikte elbette çocuklarımızı teknolojiden yararlandırmamız gerekir. Fakat bunu muhabbetten ve sevgiden uzak bir nesil yetiştirerek değil aksine muhabbetin ne kadar önemli olduğunu ve önce kendilerinden başlayarak cümle varlığı sevmeleri gerektiğini anlatmak gerekir.
Muhabbetin ne kader önemli olduğunu unutmamalıyız
Çünkü;
“Muhabbet kalbin meylidir.”
Bu meyil kulun doğal biçimde Hakk’a ve O’na ait olan şeylere yönelmesidir.
Muhabbet, tercihi sevgiliden yana kullanmaktır. Muhabbet ve aşk iki gönül arasında,
elektrik akım hattı gibidir.
Birde Muhabbetullah vardır,
Hakk’ın kemal ve cemalini algılamak ve takdir oranında kalpte oluşan ilahi bir nurdur.
Bu muhabbet ile insan ruhu, kederlerden ve hüzünlerden kurtulur. Neşe ve huzura kavuşur. İnsan ruhunu erdeme ulaştıran ve gönlümüzde o çerağı yakan nedenlerin en önemlisi de Allah sevgisidir.
“ Muhabbetten Muhammed oldu hasıl,
Muhammed’siz muhabbetten ne hasıl?
Zuhurundan Bezm-i alem oldu vasıl.”