Yaşadığı topraklardan savaş nedeniyle göç etmek zorunda kalan ve tarım işçiliği yaparak geçimi sağlayan kadınlar, emeklerinin karşılığını alamamaktan şikayetçi. Adana’nın Seyhan ilçesine bağlı Çabutçu Köyü’nde narenciye hasadında çalışan kadın işçiler, zor koşullarda hiçbir sağlık güvenceleri olmadan günlük yalnızca 48 liraya çalışıyor. Kadın işçilerin emek sömürüsü burayla da sınırlı kalmıyor, tarım işçiliğinin ardından, evde çocuk ve bakım işçiliğini de yine kadınlar üstleniyor.
‘Birimize bir şey olsa…’
Tarım işçisi kadınlardan Remziye Kirişçi (22), çalışmak için yıllar önce okulu bırakmış. Çalışma koşullarının çok zor olduğunu ancak geçinmek için mecbur olduklarını söyleyen Kirişçi, “Bir de emeğimizin karşılığını alamıyoruz. Sabah saat 04:00 gibi uyanıp soğuk havada yollara düşüyoruz. Mola dahi veremiyoruz. Öğle saatlerine kadar hiçbir şey yemeden sürekli çalışıyoruz. Öğle yemek molamız sadece 1 saat. Hiç dinlenemiyoruz” sözleri ile çalışma koşullarını anlatıyor. Güvenceli ve emekli olabileceği bir iş istediğini söyleyen Güllü Kılıç (45) da yıllardır tarım işçiliği yapan kadınlardan. Kılıç da hiçbir sağlık güvencelerinin olmadığına dikkat çekiyor: “İşimiz çok tehlikeli. Ağaçtan düştüğümüz oluyor, makas elimizi kesebiliyor. Birimize bir şey olsa sağlık güvencemiz yok.” DAİŞ’in Kobanê’ye yönelik saldırıları sırasında göç etmek zorunda kalan ve Adana’ya yerleşen Ayşe Muhammed ise bir an önce evine dönmek istiyor. Ayşe yaşam koşullarını şu sözlerle anlatıyor: “Çadırımıza ekmek götürmek için de saatlerce çamur içerisinde çalışıyoruz. Burada hayat gerçekten çok zor. En zor günlerimizde bize destek sunan, bizimle aynı kaderi yaşayarak buralara göç eden Kürdistanlılarla birlikte burada emek veriyoruz. Tek isteğimiz evimize dönmek.”
ADANA